این روش در اوایل قرن بیستم توسط امیل ژاک-دالکروز، معلم سوئیسی توسعه یافت. هدف او آموزش ساختار، ریتم و بیان موسیقی از طریق موسیقی و حرکت بود. در این روش بدن انسان ابزار اصلی است و حواس به یادگیری کمک می کند (صدا، بینایی و حس لامسه حرکت).روش دالکروز سه جنبه یادگیری دارد: اریتمیک (جنبه حرکت)، استفاده از سولفژ و بداهه نوازی از طریق حرکت، صدا و ساز. توسعه دهندگان از تکنیک های سولفژ استفاده می کنند، اما رقص معمولاً درگیر است.بداهه نوازی به رشد واکنش‌های حرکتی خود به خودی کودک نسبت به موسیقی کمک می‌کند. علاوه بر این، تئوری پایه موسیقی نیز با مقادیر نت و ریتم هایی که از طریق حرکات بدن مانند استپ زدن و کف زدن بیان می شود، آموزش داده می شود.

محورهای اصلی روش دالکروز عبارتند از:

تخیل و بیان خلاق

هماهنگی

ریتم

انعطاف پذیری

تمرکز

شنیدن

قدردانی از موسیقی

درک مفاهیم موسیقی